Toen Ciril Bavčar heel klein was, voerde zijn moeder haar voornemen uit om in Italië in Rome te gaan wonen en werken. Ze bracht Ciril naar een tehuis aan de Rivièra van Kroatië waar hij jaren zou moeten verblijven. Hij was al vijf jaar toen er een ouder jongetje aan hem vroeg: "Denk jij dat wij ook een moeder hebben?" Ciril schrok van deze vraag en antwoordde: "Hoe moet ik dat weten?" Zijn gevoel echter gaf hem vervolgens in: "Ik voel dat mijn moeder nog leeft en dat zij mij op een dag komt ophalen." Het vriendje reageerde met: "Ik weet niet of ik nog een moeder heb, er zijn hier zoveel kinderen zonder moeder." Ciril zei hierop: "Laat je gevoel spreken en voel dat onze moeders ons op een dag komen ophalen. Zijn vriendje was blij om dat te horen en hoopte dat Ciril gelijk zou krijgen. Door deze discussie bleef Ciril maar aan zijn moeder denken en dat zij hem zou komen ophalen. Hij wilde naar huis weg uit dit kindertehuis.
Een jaar later kwam er onverwacht een mooie vrouw op bezoek, die een klein kind bij zich had. Ciril was op dat moment aan het spelen, hij zag haar wel, maar wist niet dat zij zijn moeder was. Zij liep op hem af en vroeg of hij nog wist wie zij was. Hij bekeek haar en het kind aandachtig en zei: "Ik weet niet wie u bent, ik heb u nog nooit gezien." Zij vertelde hem dat zij gekomen was om hem de situatie uit te leggen en om hem te zien: "want ik ben jouw moeder en dit is je kleine zusje." Ciril reageerde eerst afstandelijk terwijl hij haar gezicht opnieuw goed bekeek: "Dus u bent mijn moeder?" Toch was hij verheugd om te horen dat hij een moeder had en hij zei: "Kom je mij halen, ik wil met jou naar huis, want hier voel ik mij zo alleen." Maria wist niet goed hoe zij hem moest uitleggen dat hij nog een poosje in het tehuis moest blijven wonen. Wat zij beiden niet wisten, was dat dat poosje nog jaren zou duren …..
Het beeldje dat Ciril Bavčar van zijn moeder Maria Bavčar maakte.
